De titel van deze debuutroman van Kathryn Stockett kan misleidend zijn. Wie een boek over allerlei 'oppervlakkige' huishoudelijke zaken verwacht, zal of teleurgesteld zijn of aangenaam verrast. Het is kostelijk geschreven. In het Mississippi van de jaren 60 wordt aan zwarte vrouwen wel de opvoeding van blanke kinderen toevertrouwd, maar niet het poetsen van het tafelzilver. Drie vrouwen zijn het allesbepalende racisme meer dan zat en besluiten actie te ondernemen.
Een keukenmeidenroman is een opbeurende roman die speelt in Jackson, Mississippi, tijdens het ontstaan van de burgerrechtenbeweging, waar aan zwarte vrouwen de opvoeding van blanke kinderen werd toevertrouwd, maar niet het poetsen van het tafelzilver. Het is 1962 en Eugenia, bijgenaamd Skeeter, is na haar afstuderen weer thuis en wil schrijfster worden. Haar wordt aangeraden te schrijven over wat haar raakt. De 'toiletpolitiek' van haar beste vriendin Hilly verwart haar en maakt een gevoel van verzet tegen de onzinnige segregatie in haar wakker. Ze begint de verhalen te verzamelen van zwarte vrouwen. Het verhaal van Aibileen, die 17 blanke kinderen heeft opgevoed, maar haar eigen zoon heeft verloren bij een ongeluk terwijl de blanke bazen de andere kant opkeken. Het verhaal van haar vriendin Minny die ontslagen is omdat ze haar blanke bazin van repliek diende. Het boek dat Skeeter samenstelt met de hulp van Aibileen en Minny, bevat vele schrijnende en schokkende verhalen, maar geeft ook trots en hoop aan de zwarte gemeenschap, en het geeft Skeeter de moed om haar persoonlijke grenzen te verleggen.
Trouw
'Intimiteit naast vervreemding, liefde naast afkeer. Een keukenmeidenroman is zowel een hardhandige herinnering aan de tijd van de rassenscheiding als een hartverwarmend verhaal waarin vooroordelen worden overwonnen.'
