Logboek van een onbarmhartig jaar
is het relaas van een vrouw die haar man heeft verloren. Het is een verslag van de rouw van Palmen, maar ook gedeeltelijk een portret van Van Mierlo zoals Palmen hem kende. Van Mierlo is een liefdevolle man, slim, belezen, welbespraakt, oprecht; kortom alles wat bij alle hedendaagse politici ontbreekt en wat iedereen verlangt van zijn of haar levensgezel.
In 1999, bijna vier jaar na de dood van Ischa Meijer, die toen haar geliefde was, begon schrijfster Connie Palmen (1955) een relatie met de oprichter van D66 en oud-minister van Buitenlandse Zaken Hans van Mierlo. Ze scheelden 24 jaar, hij was niet gezond, moest een levertransplantatie ondergaan en waarschuwde haar dat hun liefde misschien niet lang kon duren. Zou de hypersensitieve, zich extreem afhankelijk voelende schrijfster het overleven als ze voor een tweede maal weduwe werd? Na Meijers overlijden schreef ze de autobiografische roman I.M. waarin ze het uitschreeuwde van de pijn over het gemis van haar geliefde zonder wie ze niet verder kon. Tot Van Mierlo in haar leven kwam. Ze werden intens gelukkig. Toen ze 11 jaar en 11 dagen samen waren, trouwden ze op 11-11-2009, hij 78 jaar oud, zij 54. Vier maanden later, op 11 maart 2010, stierf hij. (Elsbeth Etty)
De lezer moet weten hoe groot en uniek de liefde van Van Mierlo voor Palmen is geweest.
Het is jammer dat haar voortdurende gedram over de liefde van Hans voor haar, met
zelfs de hele speech toen ze 50 werd.. met dit manifeste denken van de schrijfster
schept ze afstand tussen haar verhaal en de lezer. Nadeel is dan weer dat haar boek je beduidend minder raakt. De tragiek blijft te particulier. Hans’ dood blijft Connies verlies, wordt niet het onze.
We vinden de publicatie van dit boek te typeren als exploitatie van een intieme gebeurtenis. Het verlies van een dierbare partner werd naar inzicht van een van ons wel herkenbaar neergeschreven, de machteloosheid en de woede. De schrijfster gebruikt hiervoor geen verheven taal; helaas is het de taal van e-mails en kattebelletjes, verslagen en nieuwsberichten, geen proza dat ontroert of dat je binnenvoert in het gemoed van een ander.
