José Saramago
"De stad der blinden" is één van Saramago's meest toegankelijke boeken. In Lissabon worden gaandeweg alle inwoners blind. Wat eerst leek op een uitzondering, wordt dan algemeen. Maar de bewoners organiseren zich, zij het wel op een heel andere manier dan tevoren. Met het verlies van het gewone gebruik van de ogen, lijkt ook elke morele beperking weg te vallen : de ware aard van de mens komt naar boven. Het is niet bepaald een boek dat de positieve kant van de mensheid laat zien, eerder geeft het een realistisch beeld van onze eigenlijke diepste gronden. Op de achterflap van het boek staat iets van "de krochten van de menselijke geest", en dat is volledig waar. Toch is het geen negatief of pessimistisch boek : uit het verhaal spreekt ook een groot vertrouwen in de naastenliefde, in hulp aan mekaar, in de kracht van de mens om zelfs in uitzonderlijke situaties te kunnen overleven, in de fantastische vindingrijkheid om ondanks alles zichzelf en zijn geliefden te redden uit de penarie. Het boek eindigt dan ook met een heel positieve noot, in nieuw zelfvertrouwen, als de mensen hun gezichtsvermogen weer terugkrijgen
