Ronald Giphart
Bij de titel Harem zie je een typisch Giphartiaanse roman voor je, vol seks, feestjes en studentikoze levenslust. Dat is niet helemaal terecht: het is een roman vol seks, feestjes en studentikoze levenslust - maar dit keer staat het allemaal in dienst van een meeslepende familiegeschiedenis.
Het verhaal van een Zweedse familie met Nederlandse wortels wordt verteld door Liam, een nogal onkarakteristieke twintigjarige. Liam vertelt namelijk liever over zijn omgeving dan over zichzelf. En hij vertelt nog het liefst over zijn vader, de wereldberoemde Zweeds-Nederlandse fotograaf McDonald Hope ('Mac').
De levensverhalen worden grotendeels verteld vanuit de derde persoon. Je vergeet vaak dat Liam aan het woord is, totdat hij zelf weer eens in de eerste persoon opduikt. Meestal verschijnt hij in de marges, soms treedt hij kort op de voorgrond. Naarmate zijn verhaal vordert, treedt hij langer en vaker op, in herinneringen en in het heden, rondom de jachthut.
En niet alleen de compositie overtuigt. Ook qua gedenkwaardige zinnen, scherpe observaties en rake formuleringen is Giphart beter, constanter, dan in al zijn vorige werk.
