De logeerkamer is gedeeltelijk autobiografisch. Het is een zeer doorleefde, warme roman over twee oude vriendinnen, Helen en Nicola, op een moeilijk moment in hun leven.
Helen en Nicola zijn vooraan in de zestig. Garner gebruikt voor hen de term “alleengaand”. Het zijn zelfstandige, zelfbewuste vrouwen die actief door het leven gaan. Helen woont in Melbourne, vlakbij haar familie. Nicola komt uit Sydney. Ze is terminaal ziek maar vastbesloten om de strijd tegen kanker tot het bittere einde te voeren. Daartoe ondergaat ze alternatieve kuren. In de buurt van Helens huis bevindt zich een kliniek waar kankerpatiënten vitamine-C- of ozonbehandelingen kunnen krijgen. Dat is de reden waarom Nicola een tijdje bij Helen komt logeren.
De logeerkamer heeft, door de vele dingen die in de drie weken moeten gebeuren, een stevige verhaallijn. Ondanks het zware onderwerp, wordt het boek nergens zwaar op de hand. Dat komt door de vele herkenbare introspecties van Helen, het op de korrel nemen van het alternatieve circuit en de gevatte gesprekken tussen de twee dames. Zowel Helen als Nicola worden personages die je niet snel vergeet. Het zijn kranige dames uit een boek om te koesteren. Want ooit komt een dag dat we zelf een logeerkamer nodig hebben, om ter beschikking te stellen of om te gebruiken…
De logeerkamer is een roman over compassie en woede, waarin twee vrouwen zich proberen te verzoenen met een onafwendbaar lot. Bovendien is het een niet mis te verstane aanklacht tegen kwakzalverij en een warmhartige, soms verrassend humoristische en dan weer pijnlijk eerlijke bespiegeling over de vriendschap.
Voor dit boek heeft Helen Garner zowel de prestigieuze Victorian Premier's Literary Award gewonnen als de Queensland Premier's Literary Award for Fiction.
