In een stadje in New Jersey komt regelmatig een groepje vrouwen bij elkaar dat qua leeftijd en opvattingen door de schrijfster in het verhaal wordt omschreven als 'een stroom vissen die te oud is om te paaien, maar wanhopig probeert opwaarts te zwemmen'. De meesten van hen trouwden hier in de jaren '50 en kwamen na ca. 25 jaar weer alleen te staan. Ze putten uit hun bitterzoete herinneringen (studie niet vervolgd, onvoorbereid het huwelijk in, kinderen, opvoeden volgens de dwingende regels van Spock, kinderpartijtjes), worden geconfronteerd met de harde werkelijkheid (zelfgekozen dood, ziekte, hospice) en proberen het onvermijdelijk naderende verval nog even weg te duwen. De Amerikaanse Kate Walbert, van wie eerder o.a. De tuinen van Kyoto verscheen, heeft vanuit de optiek van de vrouwen een prachtig, ontroerend (en uitstekend vertaald) boek geschreven in een mooie stijl, dat een zorgvuldig lezen vereist. Er is gelukkig genoeg ruimte voor humor en relativering.
