Erwin Mortier
• De schrijver vangt zijn moeders dementie in sensitief en verfijnd proza. De fraaie zinnen waarin hij de aftakeling inkleedt, zorgen juist voor een onverwacht schril effect.
Niets dan taal
"Mijn moeder heeft me vandaag een stofbeurt gegeven, ze meende dat ik een meubel was. Misschien een ladekast of een oud fornuis. Ze ging met een helgeel doekje over de knopen in mijn hemd, naar mijn hals toe, wimpelde ermee rond mijn oren, stofte mijn kin af. Toen gaf ze een teken dat ik mijn mond moest openen – en propte daar de stoflap in en vergat ons."
Zo begint Gestameld liedboek en meteen is duidelijk waarom Mortier in 2009 de Tzum-prijs won voor mooiste zin. De openingszin ontroert me. Een moeder die door de Alzheimer haar zoon niet meer herkent. Maar de zinnen die volgen zijn sensitief. Een moeder die, ondanks haar vergeetachtigheid, lichamelijk contact heeft met haar zoon.
Het is de taal die centraal staat in zijn werk. Dat is ook de reden waarom ik als lezer altijd weer terugkeer naar het werk van deze schrijver. De zinnen van Mortier zijn als barokke kastelen, vol details waarop je niet uitgekeken raakt. Zijn werk leent zich dan ook voor eindeloos herlezen. De taal is sensitief, met een duidelijke Vlaamse inslag, doordesemd van metaforiek en met een zweem van humor.(tzum)
