Renate Dorrestein
Gideon de Wit is geknutseld uit losse onderdeeltjes van een reeks schrijvers, Harry Mulisch, Cees Nooteboom, Arnon Grunberg, Thomas Rosenboom, A.F.Th. van der Heijden, Maarten ’t Hart en anderen, terwijl de vrouwen wel een karikatuur vormen, maar van niemand in het bijzonder. Hoogstens van anonieme vrouwen van middelbare leeftijd die van lezen houden en literaire avonden bezoeken. Voor hen is dit boek bedoeld, zo blijkt uit een interview met zichzelf dat Renate Dorrestein in de roman heeft opgenomen.
Voor de rechter doen zij hun verhaal. Vol verwachting waren ze, met wat dozen Famous Grouse whisky en Gideon als reisgids, begonnen aan een literaire cruise ‘in de geest van Moby Dick’ langs de Schotse kust. Het werd een reis vol decepties. De regen en wind, de aftandse kotter, het eten (koolrapen): daar was nog overheen te komen, evenals het feit dat hun literaire held beduidend ouder en dikker bleek dan de foto’s op de achterkant van zijn boeken deden vermoeden. Moeilijker werd het toen het schip water ging maken ('Al Gods schepselen moeten sterven. Maar we waren pas halverwege de Russische Bibliotheek') en de schrijver overboord sloeg. Uiteraard waren de dames hem achternagesprongen… De schrijfster is goed op dreef in deze onderhoudende, doldwaze komedie, die van begin tot eind heerlijk ‘over the top’ is. Een ode aan leesclubs, lezen en literatuur waarin tegelijkertijd alles en iedereen op de hak wordt genomen, maar waaruit de leesclubmutsen fier en ongeslagen tevoorschijn komen. Achterin, met een vette knipoog, een leesdossier met een interview met de auteur, aantekeningen over Schotland en discussiepunten.
