Pascal Mercier
Het is je vast ook wel eens opgevallen: aangekomen in het midden van het leven doen mensen soms rare dingen.
Evenzo Raimund Gregorius, hoofdpersoon in deze filosofische roman, leraar klassieke talen aan een gymnasium in Bern, en daar ook wel liefdevol “Mundus” of “de Papyrus” genoemd.
Al dertig jaar loopt hij dezelfde route naar school, tot hij op een ochtend een vrouw tegenkomt, die van plan lijkt van een brug af te springen.
Ze spreekt hem aan. Een beetje verdwaasd en met hese stem vertelt ze hem dat ze Portugees is. Heel bizar: ze schrijft een telefoonnummer op zijn voorhoofd.
Gregorius neemt haar mee en zet haar achter in zijn klas.
Op een gegeven moment staat ze op, loopt zachtjes naar de deur, legt glimlachend een vinger op haar lippen, en verdwijnt.
Gregorius is verbijsterd. Dan staat ook hij op, laat zijn leerlingen in verwarring achter, en loopt naar buiten om nooit meer terug te keren.
De betoverende vrouw vormt de trigger tot een heftige existentiële zoektocht.
De trein in de titel is een metafoor voor het leven, dat zijn richting kiest zonder dat je daar veel invloed op hebt. De dingen gebeuren gewoon. De specificatie ‘nachttrein’ lijkt mij te verwijzen naar het begrip ‘nacht van de ziel’.
Gregorius komt in een boekhandel terecht, waar een studente een boek laat liggen dat zijn aandacht trekt. Hij bladert het door en raakt zo in de ban van de persoonlijke verhalen van de schrijver, Amadeu Prado, een Portugese arts, dat hij besluit deze op te sporen.
Geconfronteerd met diens levensvragen en levensbeschouwingen, die Gregorius zich geheel eigen maakt, denkt hij dat Amadeu de sleutel kan zijn tot zelfverstaan.
Gregorius stapt op de trein naar Lissabon en valt daar in handen van de ene na de andere kennis van de schrijver, die trouwens allang dood blijkt te zijn, en daardoor kan hij zich een steeds completer beeld van deze geniale man vormen.
Dit boek gaat over "kantelend bewustzijn". Van het ene op het andere moment denkt Gregorius niet meer "toekomstgericht", maar "achteruit", vanuit het perspectief van de dood. Dat maakt alles anders. Het leven; leeft hij dat wel echt? Of leeft hij alleen maar in gedachten?
Dit wordt prachtig uitgebeeld in een heel onbenullig thema, namelijk een oude bril, die aan gruzelementen gaat, en waardoor Gregorius gedwongen wordt een "nieuwe bril op te zetten".
Dit boek is echt een feest voor de geest.
Het enige waar ik steeds op hoopte was de terugkeer van de geheimzinnige vrouw van het begin. Helaas: ze kwam niet. Maar misschien is dat ook beter zo, en kunnen wij niet anders dan alleen maar een glimp opvangen van de engelen om ons heen.
Evenzo Raimund Gregorius, hoofdpersoon in deze filosofische roman, leraar klassieke talen aan een gymnasium in Bern, en daar ook wel liefdevol “Mundus” of “de Papyrus” genoemd.
Al dertig jaar loopt hij dezelfde route naar school, tot hij op een ochtend een vrouw tegenkomt, die van plan lijkt van een brug af te springen.
Ze spreekt hem aan. Een beetje verdwaasd en met hese stem vertelt ze hem dat ze Portugees is. Heel bizar: ze schrijft een telefoonnummer op zijn voorhoofd.
Gregorius neemt haar mee en zet haar achter in zijn klas.
Op een gegeven moment staat ze op, loopt zachtjes naar de deur, legt glimlachend een vinger op haar lippen, en verdwijnt.
Gregorius is verbijsterd. Dan staat ook hij op, laat zijn leerlingen in verwarring achter, en loopt naar buiten om nooit meer terug te keren.
De betoverende vrouw vormt de trigger tot een heftige existentiële zoektocht.
De trein in de titel is een metafoor voor het leven, dat zijn richting kiest zonder dat je daar veel invloed op hebt. De dingen gebeuren gewoon. De specificatie ‘nachttrein’ lijkt mij te verwijzen naar het begrip ‘nacht van de ziel’.
Gregorius komt in een boekhandel terecht, waar een studente een boek laat liggen dat zijn aandacht trekt. Hij bladert het door en raakt zo in de ban van de persoonlijke verhalen van de schrijver, Amadeu Prado, een Portugese arts, dat hij besluit deze op te sporen.
Geconfronteerd met diens levensvragen en levensbeschouwingen, die Gregorius zich geheel eigen maakt, denkt hij dat Amadeu de sleutel kan zijn tot zelfverstaan.
Gregorius stapt op de trein naar Lissabon en valt daar in handen van de ene na de andere kennis van de schrijver, die trouwens allang dood blijkt te zijn, en daardoor kan hij zich een steeds completer beeld van deze geniale man vormen.
Dit boek gaat over "kantelend bewustzijn". Van het ene op het andere moment denkt Gregorius niet meer "toekomstgericht", maar "achteruit", vanuit het perspectief van de dood. Dat maakt alles anders. Het leven; leeft hij dat wel echt? Of leeft hij alleen maar in gedachten?
Dit wordt prachtig uitgebeeld in een heel onbenullig thema, namelijk een oude bril, die aan gruzelementen gaat, en waardoor Gregorius gedwongen wordt een "nieuwe bril op te zetten".
Dit boek is echt een feest voor de geest.
Het enige waar ik steeds op hoopte was de terugkeer van de geheimzinnige vrouw van het begin. Helaas: ze kwam niet. Maar misschien is dat ook beter zo, en kunnen wij niet anders dan alleen maar een glimp opvangen van de engelen om ons heen.
