De wandelaar

Adriaan van Dis

In De wandelaar van Adriaan van Dis krijgt een man bij een brand een hond in zijn schoot geworpen. Een hond die een andere wereld voor hem opent: die van vluchtelingen, illegalen en zwervers. Het verandert Parijs, het verandert de man: hij wil helpen, goed doen. Maar alles wat hij doet pakt anders uit.

Mooie zinnen en beschrijvingen, realistisch. Rauwheid verpakt. Omzwervingen. De wandelaar realiseert zich steeds meer, geleid door de hond, hoe het leven in zijn buurt eigenlijk is, wie de mensen zijn. Opvallend veel geuren komen voorbij. De klokken in de toren hebben vrouwennamen, zijn hard en zegenen tegelijk.

De zinnen trekken me langzaam het verhaal in als de losse mensen personages worden. De wandelaar overkomt hetzelfde, door de hond, door de pater Bruno en door de thuislozen. Ook hij kan geen weerstand bieden aan het betrokken raken. Ngolo, Sri, Fanta, le Chinois, mr X, de vrouw met een been. Het ogenschijnlijk random wandelen van het rondje van de hond krijgt betekenis. Later komt er zelfs wat spanning in het verhaal. Aan het einde lijkt de positie van dhr Mulder (alias Nicolas Martin) weer hetzelfde als in het begin, maar hij is veranderd.