In zijn nieuwste roman Fantoompijn is Arnon Grunberg (1971) verrassend eerlijk en grimmig. Hij neemt afstand van de onkwetsbare ironie van zijn eerdere romans. Maar wat is het alternatief, als je het vertrouwen in het leven mist en niet kwetsbaar durft te zijn? In de romans van Arnon Grunberg draait het om zoeken naar geluk en liefde. Meisjes worden in stilte aanbeden, maar nooit gekregen. Gevreeën wordt er wel, maar tot liefde wil het maar niet komen. De wereld is veel te gevaarlijk om je daaraan uit te leveren. Je weet nooit of de gevoelens van de ander wel oprecht zijn of dat je wordt gebruikt. Dus is iedereen altijd reddeloos alleen, ook wanneer hij met een ander is. Om te overleven, kun je maar het beste je gevoelens buitensluiten en de rol spelen die je op dat moment het beste uitkomt voor je lijfsbehoud.
Fantoompijn is een bijzonder geestig boek. Het is vrolijk en kwaadaardig, humoristisch en aandoenlijk, misselijk makend en opwekkend, en het is hier en daar zelfs ontroerend. Maar bovenal is het voortreffelijk geschreven boek, dat niet ten ondergaat in nutteloze diepzinnigheden of overbodige koketterieën. Fantoompijn heeft na de eerste honderd pagina's misschien een kleine dip, maar dan snelt het in een fraaie cadans elegant naar het einde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten