Het leven van Pi

Schrijver: Yan Martell

Nog niet eerder was de mening van de leesclub zo unaniem over een boek. Life of Pi is prachtig, spannend en diepgaand. De meeste leden lazen het in één ruk uit. We vonden het een boek met vele lagen.

Allereerst is er natuurlijk gewoon het prachtige verhaal. Maar daaronder zit zoveel meer. Hoe langer je er over nadenkt en hoe meer je er over praat, des te meer lagen ontdek je in het boek.


Neem bijvoorbeeld de protagonist: Pi. Zijn naam betekent zoveel, en ook zoveel voor het boek. Pi: het teken voor oneindigheid, dat terugkomt in de oneindige oceaan of de oneindigheid van dit boek (het boek heeft geen gewoon begin en einde). Pi die juist graag ergens een punt achter wil zetten, maar het onvermogen heeft om op te geven.

De andere hoofdpersoon is Richard Parker, de Bengaalse tijger die ondanks zijn mensennaam absoluut een dier blijft. Hij is een groot gevaar voor het leven van Pi, maar aan de andere kant zijn redding. En die tenslotte, nadat Pi eindelijk voorgoed aan wal komt, meteen het oerwoud in verdwijnt. Zoals een dier betaamt, wars van door ons bedachte emoties en gevoelens van trouw. Nee, gewoon een opportunist, zoals het hoort. En Pi mist hem, had afscheid willen nemen. Het verhaal begint eigenlijk bij het einde, maar niet helemaal.


Het verhaal van de schrijver begint in 1996. En het verhaal van Pi begon veel eerder. Maar de eerste hoofdstukken van het boek beginnen na zijn redding, als hij al in Toronto woont. Hij is dan ongeveer 40. Gestudeerd, getrouwd, twee kinderen. In het begin van het verhaal als Pi een kind is, moet het dus ongeveer 1960 zijn.

De ruimte is heel belangrijk in het verhaal van Pi. Het speelt zich namelijk grotendeels af in een reddingssloep. Maar dat niet alleen. Het hele boek draait om territoria, persoonlijke ruimte van mens en dier.

Uiteindelijk zou het thema van het boek volgens ons kunnen zijn: ook al lijkt het uitzichtloos, blijf geloven in overleving. Of: ook al lijkt er geen einde aan de ellende te komen, blijf geloven dat er toch ooit een einde komt. Maar wat is het einde? En zo kan je eindeloos doorgaan over Pi.

We hebben het maar zijdelings gehad over de godsbeleving in het boek (Pi is Hindu, Moslim én Christen).

We spraken maar kort over de enorme zoologische kennis van Martel, want dat wat hij schrijft over diergedrag klopt allemaal.

We stipten kort de bijna surrealistische stukken in het boek aan: de ontmoeting midden op zee met een andere schipbreukeling; het verblijf op het etende eiland. Enkele leden vonden deze twee episodes de zwakke plekken in het boek.

Martel is in 1963 in Spanje geboren, woont na in vele landen te hebben gewoond, nu in Canada. Hij studeerde filosofie en schrijft vanaf zijn 27e.



Hoe stop je met nadenken over een boek dat zoveel oproept? Nu zie ik ineens dat de sloep samen met het vlot dat Pi bouwt om afstand te houden van Richard Parker, het oneindigheidsteken vormen. Tijd om er een punt achter te zetten?