Brida

Paolo Coelho
Je houdt er van of je hebt er een afkeer van?! We vragen ons af hoe het komt dat er zoveel lezers zijn die Paulo Coelho op handen dragen?
Het boek heeft een wonderlijke vorm. Zo is het opgedragen aan de heldin zelf en in een voorwoord schrijft Coelho dat hij deze Brida O'Fern werkelijk heeft ontmoet. Bovendien waarschuwt Coelho de lezer om vooral voorzichtig te zijn met de beschreven spirituele oefeningen. Het boek is onmiskenbaar fictie, want heksen en magiërs bestaan niet echt, maar het is geen roman. Het is een boek voor gelovers in het occulte. Aan de hand van de belevenissen van de heldin leert Coelho de lezer lessen over de Andere Wereld en hoe daar contact mee te leggen.
Zweverig boek en spirituele “ nonsens”. Weinig verrassend als je je niet in hekserij herkent. Voor ons een worsteling om er door te komen.

Besmet

Katarin Wennstam

Besmet is een boeiend boek. De hoofdstukken zijn kort en wisselen van perspectief, zodat je als lezer een breed beeld krijgt op het gebeuren en de personages. Vele personages worstelen met hun seksualiteit. Rebecca is een prachtige vrouw, maar haar man zadelt haar op met schaamte- en schuldgevoelens. Haar veertienjarige dochter Emma loopt krassen op haar ziel op bij haar eerste seksuele uitstapje. Vrouwelijke lust wordt door de goegemeente duidelijk anders bekeken dan mannelijke lust. En wat een hypocrisie bestaat er over seks, hoewel het natuurlijk ook gewoon goed kan gaan.
Al die verschillende belevenissen rond seks brengt Wennstam integer in beeld, wat echt het grootste pluspunt is van dit boek.
Een zeer genietbaar boek met enkele prangende kwesties, mooi en vlot geschreven, maar als je de spanning van een thriller verwacht, kom je bedrogen uit.

Het leven van Pi

Schrijver: Yan Martell

Nog niet eerder was de mening van de leesclub zo unaniem over een boek. Life of Pi is prachtig, spannend en diepgaand. De meeste leden lazen het in één ruk uit. We vonden het een boek met vele lagen.

Allereerst is er natuurlijk gewoon het prachtige verhaal. Maar daaronder zit zoveel meer. Hoe langer je er over nadenkt en hoe meer je er over praat, des te meer lagen ontdek je in het boek.


Neem bijvoorbeeld de protagonist: Pi. Zijn naam betekent zoveel, en ook zoveel voor het boek. Pi: het teken voor oneindigheid, dat terugkomt in de oneindige oceaan of de oneindigheid van dit boek (het boek heeft geen gewoon begin en einde). Pi die juist graag ergens een punt achter wil zetten, maar het onvermogen heeft om op te geven.

De andere hoofdpersoon is Richard Parker, de Bengaalse tijger die ondanks zijn mensennaam absoluut een dier blijft. Hij is een groot gevaar voor het leven van Pi, maar aan de andere kant zijn redding. En die tenslotte, nadat Pi eindelijk voorgoed aan wal komt, meteen het oerwoud in verdwijnt. Zoals een dier betaamt, wars van door ons bedachte emoties en gevoelens van trouw. Nee, gewoon een opportunist, zoals het hoort. En Pi mist hem, had afscheid willen nemen. Het verhaal begint eigenlijk bij het einde, maar niet helemaal.


Het verhaal van de schrijver begint in 1996. En het verhaal van Pi begon veel eerder. Maar de eerste hoofdstukken van het boek beginnen na zijn redding, als hij al in Toronto woont. Hij is dan ongeveer 40. Gestudeerd, getrouwd, twee kinderen. In het begin van het verhaal als Pi een kind is, moet het dus ongeveer 1960 zijn.

De ruimte is heel belangrijk in het verhaal van Pi. Het speelt zich namelijk grotendeels af in een reddingssloep. Maar dat niet alleen. Het hele boek draait om territoria, persoonlijke ruimte van mens en dier.

Uiteindelijk zou het thema van het boek volgens ons kunnen zijn: ook al lijkt het uitzichtloos, blijf geloven in overleving. Of: ook al lijkt er geen einde aan de ellende te komen, blijf geloven dat er toch ooit een einde komt. Maar wat is het einde? En zo kan je eindeloos doorgaan over Pi.

We hebben het maar zijdelings gehad over de godsbeleving in het boek (Pi is Hindu, Moslim én Christen).

We spraken maar kort over de enorme zoologische kennis van Martel, want dat wat hij schrijft over diergedrag klopt allemaal.

We stipten kort de bijna surrealistische stukken in het boek aan: de ontmoeting midden op zee met een andere schipbreukeling; het verblijf op het etende eiland. Enkele leden vonden deze twee episodes de zwakke plekken in het boek.

Martel is in 1963 in Spanje geboren, woont na in vele landen te hebben gewoond, nu in Canada. Hij studeerde filosofie en schrijft vanaf zijn 27e.



Hoe stop je met nadenken over een boek dat zoveel oproept? Nu zie ik ineens dat de sloep samen met het vlot dat Pi bouwt om afstand te houden van Richard Parker, het oneindigheidsteken vormen. Tijd om er een punt achter te zetten?

Siciliaans Testament

Rosita Steenbeek


De boeken van Rosita gaan vaker over haar liefdes. Stilistisch niet sterk, maar de beschrijvingen van Sicilië, zijn erg uitnodigend en treffend.

Een Nederlandse vrouw keert terug naar Sicilië, om haar voormalige geliefde te bezoeken die stervende is. Waar ze vroeger midden in la dolce vita belandde, komt ze nu in een duister drama terecht met een oude verbitterde man, zijn schizofrene zoon en een tirannieke butler. Ze begrijpt steeds minder van de onderlinge verhouding, wie dader is en wie slachtoffer, en ze begrijpt steeds minder hoe ze ooit zoveel heeft kunnen houden van de man voor wie ze nu slechts medelijden voelt.
De fysieke en mentale ontluistering van de oude psychiater en man van de wereld staat in schril contrast met de schoonheid van het eiland en de uitbundige feestelijkheden rond de beschermheilige van de stad, Sant'Agata. Een melancholiek verhaal in een schitterend Italiaans decor.

Allerzielen

Cees Nooteboom

In feite is Allerzielen geen roman, maar meer een uitgerekt essay over...ja, over wat? Er komt veel filosofie in voor, althans geregeld vallen de namen van Hegel, Nietzsche en Heidegger, maar ook paradeert een stoet van klassieke Griekse Reuzen voorbij. Voor allen heeft Nooteboom wel een gedachte van halve pagina over. Een flard, over iets, over een naamloos ding, over iets onbenoembaars, dat toch zijn sporen nalaat in ons onbewuste.
Allerzielen is meer een mijmerboek.

Arthur Daane, de hoofdpersoon in Allerzielen, mijmert inderdaad over alles en iedereen: over Nederlanders en Duitsers, over oude en nieuwe Grieken, over Spanje en de Spanjaarden, over de planeet Mars en het universum, over de tijd die voorbijgaat en toch ook weer niet, en over alles dat gewoon hier blijft bestaan, terwijl je toch op reis bent en lijfelijk niet aanwezig bij de dingen die je zojuist hebt verlaten. Er is eigenlijk geen hooggestemd onderwerp of Arthur Daane mijmert er wel over.

Onder ons

Kate Walbert

In een stadje in New Jersey komt regelmatig een groepje vrouwen bij elkaar dat qua leeftijd en opvattingen door de schrijfster in het verhaal wordt omschreven als 'een stroom vissen die te oud is om te paaien, maar wanhopig probeert opwaarts te zwemmen'. De meesten van hen trouwden hier in de jaren '50 en kwamen na ca. 25 jaar weer alleen te staan. Ze putten uit hun bitterzoete herinneringen (studie niet vervolgd, onvoorbereid het huwelijk in, kinderen, opvoeden volgens de dwingende regels van Spock, kinderpartijtjes), worden geconfronteerd met de harde werkelijkheid (zelfgekozen dood, ziekte, hospice) en proberen het onvermijdelijk naderende verval nog even weg te duwen. De Amerikaanse Kate Walbert, van wie eerder o.a. De tuinen van Kyoto verscheen, heeft vanuit de optiek van de vrouwen een prachtig, ontroerend (en uitstekend vertaald) boek geschreven in een mooie stijl, dat een zorgvuldig lezen vereist. Er is gelukkig genoeg ruimte voor humor en relativering.

Snijpunt

Nelleke Noordervliet

Voor een goed begrip van de roman dien je het eigenlijk te herlezen. Strepen aanbrengen in het boek en verwijzingen in het boek noteren lijkt bovendien een voorwaarde om de roman goed te kunnen analyseren en te begrijpen. “Snijpunt” had m.i. de helft korter gekund wanneer de schrijfster niet alles had uitgelegd aan de lezer en zich bovendien beperkt had tot één van de verhaaldraden: de aanslag van Ali op Nora of de zoektocht van Guido naar Fischer.

(flaptekst)
Twee levens, Nora Damave en Guido Kaspers, ooit verbonden in een huwelijk waaruit Franca is voortgekomen. Twee generaties in een veranderende wereld, drie personen die op een snijpunt van hun leven komen.
Nora Damave, stabiel en altijd positief, wordt tijdens een ruzie aangevallen door een leerling van islamitische afkomst, waarbij ze wordt gestoken met een mes. Ze eist gerechtigheid, maar ze ontmoet wantrouwen, vermomd als redelijkheid: wat werd er gezegd? Kan de daad zijn uitgelokt?
Guido Kaspers, zoon van een Italiaanse gastarbeider die hij nooit heeft gekend en medewerker van een bibliotheek, wil de wereld versteld doen staan met een spectaculaire ontdekking: de ware identiteit van de cultschrijver van zijn generatie, E. Fischer, ‘de Meester’, die na zijn wereldwijde succes in de jaren zeventig spoorloos is verdwenen. Wanneer Guido niet terugkeert uit Umbrië, gaat de zestienjarige Franca haar vader zoeken – een daad die haar onvermijdelijk de volwassenheid in schopt en drie levens in een maalstroom van gebeurtenissen en ervaringen sleurt.
In Snijpunt raakt Nelleke Noordervliet aan de thema’s van deze tijd: wat vermag het humanisme tegen de behoefte aan religie; waarom willen mensen geloven; hoe verwerf je waardigheid en zelfrespect?

Recensies lopen sterk uiteen, maar overwegend negatief; van "rijkdom" (volkskrant) tot ondermeer "slechte naam van de literatuur"(parool)

De logeerkamer

Helen Garner

De logeerkamer is gedeeltelijk autobiografisch. Het is een zeer doorleefde, warme roman over twee oude vriendinnen, Helen en Nicola, op een moeilijk moment in hun leven.
Helen en Nicola zijn vooraan in de zestig. Garner gebruikt voor hen de term “alleengaand”. Het zijn zelfstandige, zelfbewuste vrouwen die actief door het leven gaan. Helen woont in Melbourne, vlakbij haar familie. Nicola komt uit Sydney. Ze is terminaal ziek maar vastbesloten om de strijd tegen kanker tot het bittere einde te voeren. Daartoe ondergaat ze alternatieve kuren. In de buurt van Helens huis bevindt zich een kliniek waar kankerpatiënten vitamine-C- of ozonbehandelingen kunnen krijgen. Dat is de reden waarom Nicola een tijdje bij Helen komt logeren.
De logeerkamer heeft, door de vele dingen die in de drie weken moeten gebeuren, een stevige verhaallijn. Ondanks het zware onderwerp, wordt het boek nergens zwaar op de hand. Dat komt door de vele herkenbare introspecties van Helen, het op de korrel nemen van het alternatieve circuit en de gevatte gesprekken tussen de twee dames. Zowel Helen als Nicola worden personages die je niet snel vergeet. Het zijn kranige dames uit een boek om te koesteren. Want ooit komt een dag dat we zelf een logeerkamer nodig hebben, om ter beschikking te stellen of om te gebruiken…

De logeerkamer is een roman over compassie en woede, waarin twee vrouwen zich proberen te verzoenen met een onafwendbaar lot. Bovendien is het een niet mis te verstane aanklacht tegen kwakzalverij en een warmhartige, soms verrassend humoristische en dan weer pijnlijk eerlijke bespiegeling over de vriendschap.
Voor dit boek heeft Helen Garner zowel de prestigieuze Victorian Premier's Literary Award gewonnen als de Queensland Premier's Literary Award for Fiction.